+ โจรตะโกนคำแรกเมื่อชักปืนออกมาว่า “ทุกคนอย่าขยับ เงินเป็นของรัฐ แต่ชีวิตเป็นของคุณ” ทุกคนนอนอย่างสงบบนพื้น ไม่มีใครเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเงินของรัฐ เราเรียกสิ่งนี้ว่า “เทคนิคการเปลี่ยนแนวคิด” บิดเบือนนิดเดียวความคิดเราก็เปลี่ยนไปไกลแล้ว
+ ผู้หญิงคนนึงนอนอยู่บนโต๊ะและกำลังจะกรี๊ดดด ทันใดนั้นโจรตะโกนใส่ผู้หญิงว่า “เรามีวัฒนธรรม ผมมาปล้นแบ๊งค์ ไม่ได้มาข่มขืนคุณ!!” เราเรียกสิ่งนี้ว่า “การเป็นมืออาชีพ” ตั้งมั่นในเป้าหมายอย่างเดียวไม่ว่อกแว่ก
+ เมื่อโจรกลับถึงฐานลับ โจรวัยรุ่นที่จบการศึกษาระดับปริญญาโท MBA บอกกับรุ่นพี่โจรว่า “เรามานับเงินกันดีกว่า ว่าได้มาเท่าไหร่” แต่รุ่นพี่โจรที่จบเพียงชั้นประถมกล่าวว่า “แกนี่มันโง่มากเลย เงินตั้งเยอะตั้งแยะ จะนับยังไง คืนนี้ทีวีจะบอกเองแหละว่า เราได้มาเท่าไหร่!!”
เราเรียกสิ่งนี้ว่า “ประสบการณ์” ซึ่งในปัจจุบันประสบการณ์มีค่ามากกว่าใบปริญญามากมายนัก
+ เมื่อโจรกลับไปแล้ว รองผู้จัดการจะโทรหาตำรวจที่เบอร์ 191 แต่ผู้จัดการธนาคารกลับค้านว่า “เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นๆ โจรเอาเงินไปเท่าไหร่ เรามานับกันก่อน แล้วบอกตำรวจว่าโจรเอาไปมากกว่านั้น” เราเรียกสิ่งนี้่ว่า “กินตามน้ำ”
+ ผู้จัดการเปรยว่า “นั่นสิ จริงๆแล้วถ้ามีโจรมาปล้นธนาคารทุกเดือนก็ดีสินะ” เราเรียกสิ่งนี้่ว่า “การเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส”
+ วันถัดมา ทีวีทุกช่องออกข่าวกันว่า มีโจรปล้นธนาคาร 100 ล้านบาท แต่ว่าโจรที่ปล้นไปนับแล้วนับอีก ไม่ว่าจะนับกี่รอบ ก็นับได้แค่ 20 ล้านบาทเท่านั้น โจรโกรธมากแล้วพูดว่า “เราเสี่ยงตายและปล้นธนาคารออกมาได้แค่ 20 ล้านบาท แต่เจ้าผู้จัดการธนาคารแค่มันหัวไวนิดเดียว มันทำเงินได้ถึง 80 ล้านบาท การศึกษามีดีอย่างนี้นี่เอง” เราเรียกสิ่งนี้ว่า “ความรู้มีค่ามากกว่าทองคำ”
+ ผู้จัดการธนาคารยิ้มอย่างเริงร่า เพราะว่าอยู่ดีๆ เขาก็มีเงินเพิ่มขึ้นถึง 80 ล้านบาท จากการที่มีโจรมาปล้นธนาคารเขา เราเรียกสิ่งนี้ว่า “โคตรโกง” โจรเสื้อนอกร้ายกาจกว่าโจรปล้นแบ๊งค์ยิ่งนัก